naar de krater van Pico

zondag 6 juli
We worden wakker met zwaar bewolkt weer, ziet er niet goed uit voor de beklimming van Pico, maar we pakken toch de auto in en vertrekken.

Onderweg is er haast geen zicht.
Maar het laatste stukje naar het informatie centrum zijn we opeens boven de wolken!
We beginnen te klimmen op 1200m. Je krijgt een GPS telefoon mee zodat je gevonden kunt worden in nood.

Het pad is heel steil en ruw, In het gunstigste geval loop je op gestolde lava stromen, verder op losse brokken of heel scherpe randen.

Na 3 en een half uur klimmen, met de nodige pauzes, bereiken we de kraterrand.

Het topje van nog eens 100 meter gevaarlijk klimwerk laten we maar.
Naar beneden is minder zwaar voor de ademhaling, maar wel erg zwaar voor de voeten.

We komen alle twee met een blaar op onze grote teen beneden, de afdaling kostte ook 3 en een half uur, het was veel gevaarlijker met kans op vallen of verstuiken. Het was ook erg warm en de zon brandde. We hadden eigenlijk niet genoeg aan de ander halve liter water die we elk bij ons hadden.

We waren blij dat we weer in het bezoekers centrum waren