North Ronaldsay en Sanday

Woensdag 12 juli

Het wordt een onrustige nacht, er staat veel deining. Het enige voordeel is dat ik midden in de nacht de maan zie opkomen. Het is ook al een beetje donker dan.

Er staan veel golven bij de boot en het monteren van het motortje aan de bijboot is best een acrobatische toer.

Maar het landen bij het strand gaat vrij rustig. Ronald draagt eerst het motortje naar een punt boven de hoogwater lijn en daarna slepen en dragen we het bootje omhoog.

Het eiland is veel meer bewoond dan we dachten.

Er is zelfs een splinter nieuwe wachtkamer voor de veerboot. Daar ligt een stapel met informatieboekjes, met landkaarten, dus dat is handig.

Er wonen vooral oudere mensen, die er niet geboren zijn, dat is niet zo goed voor het eiland.

Het kasteelachtige huis dat we al van afstand zagen, ziet er nogal vervallen uit, maar er wordt aan gewerkt.

We horen en zien heel veel wulpen. Al het grasland is nog ongemaaid, dat is wel prettig voor ze.

Om het hele eiland zijn prachtig gestapelde muurtjes. Oorspronkelijk waren die om de schapen op het strand te houden, die aten zeewier. We zien geen schapen op het strand , wel sporen.

De zeehonden die op de rotsen voor de kust liggen, zijn super tam, we kunnen er vlak langs lopen.

Omdat het zo lastig is in hoge golven het motortje van de bijboot te halen, laten we het voor deze keer zitten.

We varen maar 5 mijl naar het zuiden, op zoek naar een rustiger ankerplaats.

We varen de prachtige Otterswick in, in het eiland Sanday.

Er zijn hier verblindend witte stranden en het water is zo helder dat je op 6 meter diepte de bodem ziet. Het is heerlijk op een rustige plek te liggen.

We zien voor het eerst sinds tijden een zonsondergang. Meestal verdwijnt de zon achter een heuvel of hij gaat zo laat onder dat we al lang slapen.